Το Μάρτιο του 2009 γεννήθηκε το «ημερολόγιο ενός
αρχιτέκτονα», ένα προσωπικό ημερολόγιο
φοιτητικών ερεθισμάτων. Ίσως τότε η
δημιουργία ενός blog να αποτελούσε μια πρόκληση για κάτι καινούριο, και όχι την
ανάγκη ενός μέσου έκφρασης και προβληματισμού, όπως συμβαίνει σήμερα. Η επάνοδος
μου στην γενέτειρα πόλη μετά το πέρας των σπουδών μου στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
του πανεπιστημίου της Ρώμης, συνδέεται άμεσα με την ανάγκη εξέλιξης του
φοιτητικού ημερολογίου.
Παρατηρώντας πια
την πόλη μέσα από τα μάτια ενός νέου αρχιτέκτονα, πεπεισμένη ότι η αρχιτεκτονική
βρίσκεται παντού και μας περιβάλλει, συνειδητοποίησα ότι πολλοί λίγοι μιλούν γι’
αυτήν. Μονάχα κάποια εξειδικευμένα περιοδικά, στα οποία μπορεί κάνεις να βρει σχετικά
άρθρα, πολλές φορές όμως ακατανόητα ακόμη και για ειδικούς.
Ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο, πολλοί υποστηρίζουν
ότι η αρχιτεκτονική είναι ένα μυστήριο γεμάτο προκαταλήψεις, ότι ο αρχιτέκτονας
είναι ένα είδος πολυτελείας και όχι απαραίτητος, ότι ο καθένας θα μπορούσε να
κάνει τη δουλειά του Αρχιτέκτονα όπως για παράδειγμα όταν πρόκειται για το δικό
του σπίτι το οποίο προσδιορίζει την εικόνα του. Συνήθως δεν είναι κατανοητό ότι
ο αρχιτέκτονας μπορεί να επέμβει όχι μόνο στην εικόνα, αλλά επίσης και κυρίως
στην λειτουργικότητα ενός χώρου, ότι ένας καλός αρχιτέκτονας ξέρει να κάνει
«λειτουργικό» ένα διαμέρισμα, ένα εστιατόριο, ένα νοσοκομείο, .. μέχρι και μία
πόλη, εκτός από το «να το κάνει ωραίο».
Αναρωτηθήκατε
ποτέ πόσοι από τους πολίτες έχουν εκπαιδευτεί ή ενημερωθεί για τη χρησιμότητα της
αρχιτεκτονικής? Πόσο σημαντικό είναι να διδάξουμε στα παιδιά από μικρή ηλικία έννοιες
της αρχιτεκτονικής ώστε μεγαλώνοντας να αποκτήσουν κριτική σκέψη και να μάθουν
να παρατηρούν, αλλά και να επεμβαίνουν στον χώρο που κινούνται?
Οι «Αρχιτεκτονικές
Παρεμβάσεις» για την πόλη, τους πολίτες, τα παιδιά, δεν είναι μονό ένας τόπος
προβληματισμού. Παράλληλα στοχεύουν στην έναρξη ενός διαλόγου για την αρχιτεκτονική
και με απλά λόγια.. τόσο απλά που να είναι κατανοητά ακόμα και στα
παιδιά..
